Bir insanın ürettiği ürünün, bilginin, sanatın, fikrin kısaca eserin nasıl korunacağı ve hukuk sistemlerinin bu duruma karşı nasıl davranacağı sorusu özellikle son yüzyılımızda önemli tartışmalara konu olmuş, nihayetinde de sistematik şekilde kanunlarımızda yerini almıştır. Ülkemizde 05.12.1951 tarihinde kabul edilen Fikir ve Sanat Eserleri Kanunu, eser kavramını ve gerekli unsurlarını detaylı şekilde açıklayarak nasıl koruyacağını belirtmiştir. Fakat teknoloji denilen olgunun her geçen gün bir önceki yıla nazaran bile akıl almaz derecede ilerlemesi, yapılan her düzenlemeyi yetersiz kılmaktadır. Kanundaki hususiyet kavramı ve bir ürünün özellikle sadece insana özgü kabul edilmesi, kanunun teknolojinin gerisinde kalmasına neden olmaktadır. Teknolojinin yapay zekâ kavramını hayatımıza sokmasıyla birlikte başlarda otonom özellikleri bulunmayan yapay zekâlar, zamanla otonom özellikler sergilemeye ve hatta kendilerine ait eserler meydana getirmeye başlamıştır. Örneğin, üretilen bir yapay zekâ programının aktarılan bilgilerle resim çizdiği, müzik bestelediği, veri tabanına işlenen filmlerle birlikte yeni bir fragman meydana getirdiği bilinmektedir. Teknolojinin bu akıl almaz özelliğiyle birlikte yapay zekâların ortaya çıkardığı eserlerin hukuken korunması nasıl olacaktır? Hukukun bu ürünleri koruması için yeni düzenlemelere ihtiyaç duyduğu açıktır. Bu çalışmamızda yapay zekâ kavramının tanımını örneklerle destekleyerek nlatacak, yapay zekâların ürettiği fikir ve sanat ürünlerinin nasıl korunacağı konusunu Fikir ve Sanat Eserleri Kanununu da ele alacak ve özellikle yapay zekâ teknolojilerinin hukuki statüsünü açıklamaya çalışacağız.
Aras ÖZKAN – İstanbul Aydın Üniversitesi Lisansüstü Eğitim Enstitüsü Bilişim Hukuku Tezli Yüksek Lisans Programı, arasozkan@stu.aydin.edu.tr
Türkiye Barolar Birliği Dergisi 2023- 164
